Құрдымға кетіп баражатқан еді... Иә ол сөзсіз еді. Ол да қатардағы көп адамдар мен бірге көше де сабылысып асығып кетіп бара жатушы еді. Әйтеуір асығатта жүретін. Себебі мынау еді оның отбасы бала-шағасы бар болатын, бала-шағасы мен әйелін асырау үшін күндіге жұмыс істейтін. Ол сірә да ойлайтын өмірдегі ең басты миссия отбасыны асырап бай-қуатты өмір сүру деп. Иә ол солай ойлап күнделікті бір ізбен жұмысқа барып, сол ізбен үйіне қайтушы еді. Ол шаршаса шарап ішетін, қалды бері түнгі көбелегін де қуатын, әйтеуір ойына келгенін істеуші еді. Ол бірақ, бүгін қатты қиналып, тығырыққа тіреліп жатыр. Ол осыған дейін былай қиналған емес еді. Міне бүгін қиналып жатыр ақ тер көк тер болып, ол осыған дейін өмірде ұлы құдірет иесінің бар екенін білетін бірақ қатты сезінем деп ол былайша ойламайтын. Ал, бүгін сол құдірет оған ауадай керек болып жатыр? Неге дейсіз ғой? Себебі ол қазір түс көріп жатыр. Енді міне, түсінен шошып оянды. Түсінде жанын алып, раббысы туралы сұрап жатқанын көрді. Түсінен шошынғаны сонша ма, күніне 5 рет шақырған раббысының есігіне міне қазір жүгіріп барады. Бірақ кеш еді...Егер түсінсеңіз қазір бәріміз де ұйқыда жатырмыз тек Фәжрге оянып жүргендерден басқа. Ал сіз ше ? қашан осылай жүгіріп шықпақсыз.

Елік Бердімұрат.